In 1985 kwamen de eerste experimentele remigratieregelingen tot stand: de Basisremigratie Subsidieregeling en de Remigratieregeling. Deze waren vooral bestemd voor Zuid-Europeanen en migranten uit Turkije, Marokko, Joegoslavië, Tunesië, de Molukken, Suriname, Nederlandse Antillen, Aruba en erkende vluchtelingen. In 1987 werden deze regelingen definitief.
Om migranten goed te kunnen adviseren bij hun vragen rond een mogelijke terugkeer namen de toenmalige emigratiecentrales, het project Voorlichting Remigratie Buitenlandse Werknemers, de vakbeweging, de Vereniging van Nederlandse Gemeenten en een aantal andere netwerkorganisaties het initiatief voor de start van het Nederlands Migratie Instituut (NMI); op 1 april 1991 opende NMI zijn deuren, aanvankelijk alleen in Den Haag. In de periode die volgde, waaierde NMI uit over diverse locaties in Nederland en opende het hoofdkantoor in Utrecht.
Een belangrijke taak was het bijstaan van migranten en erkende vluchtelingen met een remigratie- of doormigratiewens. Op 1 april 2000 verruimde de Nederlandse overheid de remigratiefaciliteiten en trad de huidige Remigratiewet in werking, waarmee deze ook toegankelijk werd voor Molukse en Surinaamse Nederlanders.
Per 1 juli 2014 versoberde de Remigratiewet ingrijpend en op 31 december 2024 liep de Remigratiewet definitief af voor nieuwe aanvragen: hiermee eindigde na 33 jaar per diezelfde datum de dienstverlening van NMI.